unikaj alkoholu

   Urynoterapia to leczenie różnych schorzeń przy pomocy moczu. Dobroczynny wpływ stosowania uryny w celu wzmocnienia zdrowia opisywany jest w licznych księgach leczniczych i religijnych, wspomina o tym również Biblia. Autor wyjaśnia w tym poradniku przyczyny korzystnego oddziaływania moczu na ludzki organizm. Przedstawia różne metody stosowania urynoterapii w leczeniu poszczególnych dolegliwości i w celach profilaktycznych. Przytacza szereg przykładów z praktyki leczenia tą metodą, podkreślając właściwe jej stosowanie i komentując nieodpowiednie i błędne postępowanie wielu chorych.   Dzięki tym wskazówkom Czytelnicy będą mogli uniknąć niepotrzebnych pomyłek i w najbardziej efektywny sposób regenerować, wzmacniać, udoskonalać i uzdrawiać swój organizm.

   G. P. MAŁACHOW jest znanym autorem wielu książek o naturalnych metodach uzdrawiania i samoleczenia. Jego książki są wysoko cenione na całym świecie. Łączny nakład opublikowanych przez niego wydawnictw już dawno przekroczył 20 milionów egzemplarzy.

   W tym miejscu po raz pierwszy opisany został mechanizm działania uryny (moczu) na organizm człowieka. Nasz mocz okazał się zadziwiającym płynem, posiadającym wiele wyjątkowych właściwości. W niniejszej pracy przeanalizowane zostały starożytne metody, rozszyfrowany na sposób współczesny szereg mechanizmów uzdrawiających. Na podstawie tych danych zaproponowane zostało zupełnie nowe podejście do wykorzystania moczu w celu wzmocnienia zdrowia. Przytoczone są konkretne przykłady z praktyki. Praca ta poszerzy horyzonty Czytelnika i ukaże zupełnie nowe perspektywy w dziedzinie metod uzdrawiania.

Przesączanie (filtracja) odbywa się w początkowej części nefronu - ciałku nerkowym. Tutaj krew płynie pod ciśnieniem znacznie wyższym (70-90 mm Hg) niż we wszystkich innych naczyniach włosowatych ciała. Wyjaśnia się to w ten sposób, że tętniczka doprowadzająca ma o około 30% większą średnicę niż odprowadzająca. W rezultacie ciśnienie boczne krwi na ścianki naczyń włosowatych w ciałku nerkowym umożliwia przesączanie hemoglobiny i białek krwi (tj. koloidów krwi). W ten sposób powstaje mocz pierwotny, który zawiera wszystkie te same substancje, co osocze krwi. Cukier, sole, mocznik, aminokwasy - w ogóle wszystko, co zwykle znajduje się w osoczu (lub zostało sztucznie wprowadzone do krwi), jest obecne w moczu pierwotnym w takim samym stężeniu. Przesączanie kłębkowe nie wymaga nakładu energii, ponieważ praca konieczna do dokonania filtracji odbywa się kosztem energii przekazywanej do krwi przez serce i znajduje swój wyraz w wysokości ciśnienia krwi. Jeżeli ciśnienie tętnicze krwi maleje do 40-50 mm Hg, tworzenie moczu pierwotnego staje się niemożliwe, gdyż ciśnienie filtracyjne spada do zera.

  Wchłanianie zwrotne (reabsorpcja) rozpoczyna się po wyjściu moczu pierwotnego z kłębka w cewce nerkowej. Cewkę nerkową można w uproszczeniu przedstawić w postaci trzech odcinków - zstępującego, pętli Heniego oraz wstępującego. Cewkę nerkową opływa krew, która przeszła przez ciałko nerkowe. Krew ta, dzięki nasyceniu hemoglobiną i białkami, w istotny sposób zmienia swoje ciśnienie osmotyczne. W wyniku tego powstaje różnica ciśnień pomiędzy krwią opływającą cewkę a moczem pierwotnym wewnątrz niej. Dzięki temu zaczyna się dyfuzja wody z obszaru niższego do obszaru wyższego ciśnienia osmotycznego, poprzez działający jak błona półprzepuszczalna nabłonek cewek. Razem z wodą z moczu pierwotnego do krwi wchłania się szereg substancji, które były początkowo w nim rozpuszczone. W ten sposób dokonuje się bierne wchłanianie zwrotne wody. Oprócz wchłaniania zwrotnego biernego ma miejsce również transport aktywny niezbędnych dla organizmu substancji z moczu pierwotnego do krwi. Proces ten wymaga nakładu energii, wobec czego tkanka nerkowa zużywa więcej energii niż tkanka mięśnia sercowego. Największe- mu aktywnemu wchłanianiu zwrotnemu podlega chlorek sodowy. W ciągu doby cewki nerkowe reabsorbują z moczu pierwotnego około 1200 gramów chlorku sodowego.

Sekrecja odbywa się przez komórki cewek nerkowych, drogą aktywnego selektywnego transportu pożytecznych dla organizmu substancji (aminokwasów, witamin, fosforanów, glukozy) z moczu pierwotnego z powrotem do krwi, zaś szkodliwych, niepotrzebnych leków, barwników - z krwi do moczu.

Stężanie osmotyczne moczu dokonywane jest przez mechanizm, który nosi nazwę „przeciwprądowy układ zwielokrotniaczy". W wyniku jego pracy stężenie soli (jonów sodu i chloru) zwiększa się od zewnętrznych warstw nerki ku środkowym. Ze względu na to, że we wstępującym odcinku pętli Heniego odbywa się selektywne aktywne wchłanianie (wchłanianie zwrotne) soli, mocz pierwotny przy tej samej objętości płynu zawiera mniej soli. Następnie płyn ten dostaje się do cewki zbiorczej, która prowadzi od zewnętrznej warstwy nerki w głąb do miedniczki nerkowej. Mocz pierwotny przechodzi przy tym przez „warstwy" o coraz większym stężeniu soli kuchennej i wskutek osmozy oddaje tym warstwom wodę, a sam wskutek tego zwiększa swoje stężenie i zmniejsza objętość. Tak oto ze 130 mililitrów moczu pierwotnego powstaje l mililitr moczu końcowego.

Mocz powstaje zatem z osocza krwi. Nerki nie wytwarzają przy tym części składowych moczu. Mocz zawiera tylko te związki, które dostarczane są do nerek przez krew. Przy tym jednak nerki', wytwarzając mocz, zmieniają skład osocza krwi. Na tle przedstawionych wyżej informacji pojawia się pytanie – czy mocz może być trujący? N i e! Ze względu na fakt, że mocz po- wstaje z krwi, nie może on zatruć własnego organizmu. Gdyby mocz był rzeczywiście trujący, to zatruwałby nas, powstając w nerkach i gromadząc się w pęcherzu moczowym. Należy jednak zauważyć, że istnieją określone stany organizmu, gdy w moczu gromadzi się wiele substancji szkodliwych, które przy ponownym wprowadzeniu wykazują niekorzystne działanie. Wszystkie takie przypadki omówione będą w odpowiednich rozdziałach książki z uwagą „przeciwwskazania" lub „ostrzeżenie". Szereg niekorzystnych reakcji pojawiających się u niektórych osób po zastosowaniu moczu - to nie zatrucie, lecz kryzys oczyszczający, leczniczy lub energetyczny.

  Właściwości moczu. Barwa. Mocz zdrowego człowieka ma rozmaite odcienie koloru żółtego - od bladożółtego do intensywnego czerwonawożółtego; najczęściej mocz bywa bursztynowy. Zabarwienie moczu zależy od zawartości rozmaitych barwników. Im jest ich w moczu więcej, tym mocniejsza jest jego barwa.

  Mocz o intensywnym żółtym kolorze jest zazwyczaj stężony, ma dużą gęstość i wydalany jest w stosunkowo niewielkiej ilości. Mocz blady (słomkowy) częściej ma niewielką gęstość względną i wydalany jest w dużej ilości. Ogólnie biorąc, im więcej płynów wprowadza się do organizmu, tym bledszy jest mocz; im mniej płynów się wprowadza, tym - odwrotnie - mocz jest bardziej stężony. Na zabarwienie moczu mogą wpływać przedostające się do niego liczne barwniki roślinne, na przykład barwnik obecny w burakach - wówczas mocz nabiera zabarwienia buraczkowego. Kiedy ktoś zaczyna intensywnie praktykować urynoterapię, to wskutek obfitego rozpuszczania soli, zbędnych i szkodliwych odpadów, jego mocz może na długo stać się mętny. Należy to traktować jak normalne zjawisko - wyprowadzanie z organizmu zbędnych produktów rozpadu.  Przy niektórych chorobach do moczu mogą przechodzić rozmaite substancje i wówczas nabiera on nietypowych kolorów i odcieni.
  Mocz bezbarwny obserwuje się w przypadku cukrzycy i moczówki prostej, marskości nerki i szeregu innych chorób.
   Mocz mlecznobiały zdarza się w przypadku dużej domieszki ropy, jak również wskutek pozbywania się dużych ilości dodatków spożywczych i konserwantów, na przykład takich, jakie czasem spotyka się w serach, w herbatnikach. Zazwyczaj dodatki te wydalane są w początkowej trzeciej części strumienia moczu i widać, że początkowy strumień moczu ma zabarwienie mleczne, a dalszy strumień jest zwykły, nie zmętniony.

  Zielony lub niebieski kolor moczu zauważa się przy nasilonych procesach gnicia białek w jelitach.
  Czerwony lub różowoczerwony kolor moczu obserwuje się w przypadku hemoglobinurii, a czasem po zażyciu szeregu substancji leczniczych: amidopiryny, antypiryny, santoniny.

  U każdego człowieka mocz ma inny skład. Zawiera prawie wszystkie ważne dla zdrowia składniki odżywcze, np. witaminy, minerały, hormony i enzymy, choć w zmienionej formie.
  Skład uryny dokładnie odpowiada organizmowi, który ją wytworzył. Dlatego każdy znajdzie we własnym moczu lek „na miarę" swoich potrzeb. Lek, który poprawia odporność i budzi zdolność organizmu do samoleczenia.
  To zaskakujące, że istnieje prastara naturalna metoda leczenia, która od lat znajduje coraz więcej zwolenników na całym świecie - ale wiele osób, które ją stosują, nie mówi o tym. A to dlatego, iż powodu, że większość ludzi drży z obrzydzenia już na samą myśl, że żółta zawartość pęcherza mogłaby zostać użyta ponownie.
                              Multitalent wśród lekarstw
Łagodzenie objawów chorób i zapobieganie im własną uryną nie jest jeszcze ciągle tematem, na który można by swobodnie porozmawiać. Mimo to zainteresowanie tą łagodną metodą samoleczenia jest niezwykle duże. Co wcale nie dziwi w obliczu znaczących rezultatów leczniczych. Uryna to niemalże panaceum wśród lekarstw - czy chodzi o pierwszą pomoc, np. przy skaleczeniach skóry, czy o dłuższą kurację, np. przy alergiach albo dolegliwościach reumatycznych, lub po prostu lek na codzienne problemy zdrowotne: kaszel, katar, chrypkę, zaburzenia snu albo krwawienie dziąseł.

Uryna jest lekiem nadzwyczaj skutecznym, a ponadto nie ma żadnych działań ubocznych.

Na pewno już o tym słyszeliście: są ludzie, którzy piją własną urynę. Którzy nacierają się tym żółtym płynem od stóp do głów. Że rany i skaleczenia szybciej się goją, gdy sieje zwilży uryną i że własny mocz jest nawet wspaniałym kosmetykiem.

Dawne lekarstwo - odkryte na nowo
Od kiedy uryna całkiem niedawno została na nowo odkryta jako skuteczny lek, to i owo się już stało. Naturoterapeuci, urynoterapeuci i ludzie stosujący urynę zdobyli - u nas i w innych krajach - bogate doświadczenie w leczeniu własnym moczem. Potwierdza ono to, co medycyna ludowa i bez naukowych dowodów potwierdzenia wiedziała od zawsze: uryna jest wysoce wielostronnym środkiem terapeutycznym, dzięki któremu przy najróżniejszych dolegliwościach można osiągnąć zadziwiające efekty terapeutyczne.

Badania dowodzą skuteczności uryny
W międzyczasie powstały dziesiątki raportów z badań laboratoryjnych i klinicznych, podczas których wnikliwie zajmowano się tym cennym płynem organizmu i jego składnikami. Najnowsze badania i raporty z doświadczeń pokazują, że tym nadzwyczajnym środkiem można leczyć nie tylko zwykłe infekcje i choroby przewlekłe, ale że urynę można stosować również do zwalczania tak poważnych chorób jak AIDS czy rak.

Jest jednak wiele niewiadomych, a prace badawcze nad żółtym płynem jeszcze długo nie zostanom zakończone. Natomiast jedno jest pewne: „woda życia" stosowana jest przez coraz więcej osób jako naturalny środek leczniczy - z powodzeniem. Być może ty też wkrótce do nich dołączysz?

Urynoterapia ma tradycję sięgającą setek lat. Wykorzystaj więc doświadczenia naszych przodków oraz wiedzę wynikającom z najnowszych badań i zastosuj lek z pęcherza, by zachować zdrowie.

Plusy pradawnego lekarstwa
Własna uryna jest:
• zawsze dostępna
• darmowa
• stosowana zewnętrznie i wewnętrznie
• bogata w naturalne substancje
• dobrze tolerowana
• skuteczna przy wielu dolegliwościach